Vanmiddag vroeg iemand aan mij of ik mijn “pleegbroers” Caley en Alice zal gaan missen als ik weer terug naar Nederland ga. Dit was nadat beide heren hadden bedacht dat ze misschien wel het dak van de auto naar beneden konden doen terwijl ik achterin zat. Voor de zoveelste keer. Terwijl het gemiddeld 7-10 graden is. En dan te bedenken dat in de kou zitten nog niet eens het ergst is. De momenten dat je in hartje winter met een volledig open dak voor een zebrapad staat te wachten of stilstaat naast een bushalte en door de wachtende, bibberende mensen aangekeken wordt alsof je niet helemaal lekker bent, zijn erger. Zeker als je dan met een soort verontschuldigend lachje die blikken beantwoord. Zo van: “het valt echt wel mee”, wat dan vervolgens weer geheel ontkracht wordt door het veel te snelle optrekken van de auto. Tja, ik heb echt m’n best gedaan.

Al heel mijn leven heb ik een soort probleem met alles wat op een uitdaging lijkt. Ik kan daar namelijk geen nee tegen zeggen, terwijl ik dat eigenlijk wel prettiger zou vinden. Zeggen dat ik iets niet kan of iets niet zie zitten is al helemaal een no go. Al werkt dit natuurlijk weer net niet op het moment dat ik wél wil dat het werkt. Als ik mezelf uitdaag om iets te doen, ben ik niet vooruit te branden, maar als een ander me uitdaagt, is het hek van de dam.

Voor de diploma-uitreiking mochten we in ieder geval drie mensen uitnodigen. Als je snel was met tickets kopen kon je er daar nog vier bij optellen. Zelfs met zeven tickets zou het nog krap worden, want bepaalde vriendinnen stelden me voor de keuze tussen het geven van tickets of het geven van tickets. Juist ja (voor degenen die voorgaande zin twee keer moesten lezen) niet echt een keuze dus. Totdat ik uiteindelijk de tickets binnen had en diezelfde vriendinnen één voor één afhaakten. Daar had ik dus m’n goede naam voor op het spel gezet door tijdens een vergadering uiterst sneaky in een hoekje tickets te bestellen. Top. Als iemand nog eens een idee heeft.

Sinds twee weken hebben we nog een Nederlands meisje bij ons wonen. Haar plan is om zes weken hier te blijven, wat hartstikke gezellig is. Eindelijk een partner in crime, die het ook allemaal af en toe niet helemaal volgt en die mijn pogingen om Nederlandse uitdrukkingen naar het Engels te vertalen wél snapt, terwijl de rest me aankijkt alsof ze water zien branden. En die precies hetzelfde reageert als het niet duidelijk is: hoofd een beetje schuin, een knikje, een lieve lach en “oh yes”, terwijl we allebei absoluut geen idee hebben wat er zojuist gezegd werd. Top.

Als je het aan m’n vader vraagt dan probeer ik altijd overal een slaatje uit te slaan. Dat gevoel is overigens geheel wederzijds. Al sinds dat ik klein was, maken wij namelijk deals. Of het nu ging om het gras maaien voor 2 of toch 3 euro of een 8,5, een 8,4 of tóch een 8,3 gemiddeld staan in de eerste klas om mijn kamp terug te verdienen: het was altijd raak. Hele uren ging dat door. Totdat mijn moeder er helemaal klaar mee was en het strijdveld verliet. Met een goede hoofdpijn en een hopeloze uitroep of we dit nou echt zó leuk vonden. En dan hadden we ons hoogtepunt nog niet eens bereikt.

Als de dame van de security op het vliegveld in Tel Aviv minstens een minuut van je gezicht naar je paspoort en weer naar je gezicht kijkt, ga je spontaan aan jezelf twijfelen. Zeker als ze daarna ook nog eens om een extra identiteitsbewijs vraagt. Gelukkig beperkt mijn criminele historie zich tot het stelen van panties van mijn zusje en mocht ik uiteindelijk doorlopen. Nadat ik nog wel even bevestigd had dat ik van niemand iets aangenomen had en mijn koffer nergens zomaar achter gelaten had.

Afgelopen donderdag mochten we eindelijk het vliegtuig instappen. Met verfomfaaide gezichten, halfdichte ogen, koffers die op springen stonden en in mijn geval vier witte boterhammen met speculoos waren we er helemaal klaar voor. Op naar het mooie Israël.

Doelbewust of ongemerkt stel je vaak bepaalde verwachtingen. Tenminste ik wel. Je hebt bepaalde doelen in je hoofd die je wilt bereiken. Dat kan op allerlei vlakken. Qua carrière, op het gebied van hobby’s of toch eindelijk eens dat streefgewicht op de weegschaal zien. Wat betreft dat laatste: dat is heel lang geleden. En nee, ook de Engelse weegschaal laat dat niet zien. Ik heb het natuurlijk wel even geprobeerd.

Zo nu en dan heb ik wel echt het gevoel dat ik het hier aardig onder controle heb. Ik heb het enorm naar m’n zin, verblijf bij leuke mensen en ook het Engels gaat steeds beter. Afgezien van het feit dan dat ik van de week nog per ongeluk aan iemand vroeg of ik met haar mee mocht naar het toilet. “The loo” is blijkbaar niét de plaatselijke kledingwinkel. Tja, je kan ook niet alles al weten. Gelukkig sprak haar gezicht boekdelen. Net zoals het gedeelde vraagteken op de gezichten toen ik tijdens een kaartspel de eer had de vragen van het thema “lost in translation” voor te lezen en deze vragen niet geheel aan bleken te komen. Eén van de jongens merkte fijnzinnig op dat het zo wel heel letterlijk lost in translation was. Juist ja. Dat maakte het er daarna echt een stuk beter op.

In verhalen hoor je altijd dat familie superblij is als een familielid weer thuiskomt. Het doet ze dan ontzettend goed om diegene weer te zien. Zo’n soort weerzien had ik ook in gedachten. Iets minder dramatisch natuurlijk, maar toch wel behoorlijk verwelkomend in ieder geval. Ook al zijn er nog maar twee weken voorbij. Gewoon een voorzichtig traantje in de ooghoek van mijn vader, een stevige knuffel van mijn moeder, ik zag het al helemaal voor me. Gewoon lekker dramatisch toch wel. Eén les die ik in ieder geval mee kan nemen van het afgelopen weekend is dat ik mijn verwachtingen beter maar een beetje bij kan stellen.

Na een eerste week waarbij ik proestend en met tranen in mijn ogen een ietwat pittige curry heb gegeten (tja, wat wil je als je normaal gesproken alleen maar Hollandse pot eet); we in het weekend bij een restaurant aankwamen, waar ik wel een afspraak met hen had, maar zij niet met mij; ik in het tentje daarnaast een spontane, ongevraagde Engelse kus op de wang kreeg; in de bus blijkbaar geen kaartje kon kopen, maar met een rood hoofd uiteindelijk toch door mocht lopen en bij een fancy event spontaan het mannentoilet in liep in plaats van het vrouwentoilet, kan ik wel zeggen dat ik in ieder geval dicht bij mezelf ben gebleven.

Vanochtend om half vier ging de eerste wekker. Ondanks dat ik er met de eerste wekker zeker nog niet uit was, is het een feit dat mijn moeder, Rhodé en ik om vijf over vier fris en fruitig in de auto zaten naar Schiphol. Tot zover verliep het nog allemaal volgens plan. Wel had mijn moeder al twee keer voorzichtig de opmerking gemaakt dat mijn koffer wel erg zwaar leek. Ik had de koffer niet gewogen, maar dacht dat het wel goed zou komen. En dat heb ik geweten.