Van het weekend logeerde ik bij een vriendin in de Betuwe. In hetzelfde weekend stortte ook de complete waslijn in. Eén plus één is in dit geval geen twee. Ik was het niet. Het opmerkelijke was alleen dat op de een of andere manier niemand het gedaan had. De waslijn lag ineens beneden aan de trap, maar het hele gezin was zich van geen kwaad bewust. Hoe herkenbaar. Als mijn vader vraagt wie nu weer het licht aan heeft laten staan, het huis niet op slot heeft gedaan of als mijn moeder vraagt waar de zoveelste zak chips gebleven is, weet ook niemand het. Tenminste: in dat laatste geval is het dan weer niet zo heel ingewikkeld. Meestal hoef je daarvoor alleen even onder het bed van een zeker zusje bij ons in huis te kijken.

Het coachen van studenten gaat niet in de koude kleren zitten. Letterlijk niet. Dampende lokalen worden alleen nog maar warmer op het moment dat studenten binnenkomen en hardop zeggen dat het zo enorm stinkt in het lokaal. Oost-Indisch doof en met een uitgestreken gezicht heet je ze dan hartelijk welkom. Om jezelf er vervolgens – met een snelle check - voor de vijfde keer van te verzekeren dat jij écht niet degene bent die dat luchtje veroorzaakt.

Op de een of andere manier vragen mijn zussen bijna nooit of ik op hun kinderen kan passen. En dat is vrij opvallend, gezien het feit dat mijn zusje wel regelmatig oppast. Waarschijnlijk hebben zij net zoveel vertrouwen in mij als ik in mezelf, wat mijn vertrouwen dus weer verder naar beneden haalt, als dat logisch klinkt. Hoe dan ook, woensdagavond was het zover: ik zou even op de twee kinderen van mijn oudste zus passen: Leah (4) en Thijs (2). En dat ondanks dat Leah een uitgesproken voorkeur had voor “tante Dé of tante Fem”. Ik heb me zelden zo welkom gevoeld.

Een gala ziet er altijd heel fancy uit. Prachtige jurken, mooie pakken, torenhoge pumps en bijpassende tasjes maken het perfecte plaatje. Tenminste: de perfecte foto. Vaak is het verhaal achter de foto iets minder gestileerd. Ietsjes maar.

Wij hebben een aantal ongeschreven regels thuis. Tenminste, eigenlijk meer een onafgesproken taakverdeling die in werking treedt op het moment dat mamslief óf ziek óf op vakantie is. Annemien neemt dan de was voor haar rekening, Rhodé kookt, Jan-Willem blijkt dan ineens wel wat in het huishouden te kunnen en Femke focust zich naast haar taak als toiletjuffrouw met name op het FaceTimen met m’n moeder. En ik? Ik ben vooral heel goed in de onmisbare mentale ondersteuning bij deze activiteiten en het geven van constructieve feedback indien nodig. Die laatste moet ik – vreemd genoeg - nog weleens bekopen met een stoeipartij of een vaatdoek in m’n gezicht.

Deze titel lijkt misschien een diepzinnig verhaal te worden over waarom schijn bedriegt. Bijvoorbeeld over mensen met een dik verhaal waar je zo doorheen prikt, eten dat veel minder lekker blijkt te zijn dan dat het er uitzag of een huidskleurpanty die in het pakje nog een prachtige kleur leek te hebben, maar die op je benen verandert in een poederige massa. Stuk voor stuk zorgt het voor teleurstellingen. Niets is wat het lijkt. Daar kwam ik ook afgelopen zaterdag weer achter.

Afgelopen weekend heb ik een “versierles” gehad. Van een dertienjarige. Tijdens het voetballen. Over het algemeen voetbal ik niet op de zaterdagavond – anders eigenlijk ook niet – maar deze zaterdag was anders. Ik stond namelijk met mijn goede gedrag tussen dertig kinderen. In een veld waarvan mijn hooikoorts nog even kwadrateerde en het aantal niesen per minuut exponentieel toenam. Een invalbeurtje voor mijn oudste zus, die ik niet zomaar zal vergeten.

Blog 20 alweer. Toch wel een mijlpaal. Alhoewel: eigenlijk net zo’n mijlpaal als twee weken verkering. Je bent er blij mee, het voelt alsof het al veel langer is, maar eigenlijk is het net niets. Zoiets dus. Toch doet deze historische blog mij terugdenken aan mijn eerste blog ooit voor Puntuit. Ongeveer een jaar geleden. Die blog ging over een heftige confrontatie met mezelf. Beter gezegd: met een deel van mezelf. Namelijk het “vrolijk meehobbelende laagje onder mijn kin” aka de onderkin.

De mensen die mij goed kennen weten dat mijn mobiel vrijwel altijd leeg is. Het oude bakbeestje heeft namelijk na jaren trouwe dienst meerdere kuren opgelopen. Naast de continu lege batterij, doet de speaker het bijvoorbeeld niet meer als ik facetime, klinkt het voor de degene aan de andere kant van de lijn alsof ik altijd in een tunnel loop en moet ik gemiddeld drie foto’s verwijderen om een nieuwe foto te maken. Daar kan ik nog wel mee leven, ware het niet dat deze mankementen steeds gênantere situaties opleveren.

Het staat al jaren aan de top van mijn wensenlijstje: bruine benen in de zomer. En daar moet ik flink wat moeite voor doen. Waar de rest van ons gezin zo bruin is, is dat mij helaas niet gegund. In plaats daarvan heb ik de hele zomer door een verbrande neus en verviervoudigen mijn sproeten zich. Woest aantrekkelijk. En of dat nog niet het ergste is: m’n benen zijn aan het einde van de zomer nog steeds wit. “Melkflessen” zoals ze ook wel liefdevol door mijn familie worden genoemd. Oftewel: niet helemaal wat je in gedachten hebt als je aan je leuke zomerse jurkjes denkt.

Zaterdagochtend kreeg ik de schrik van mijn leven. Nadat ik mijn bed uitgerold was, liep ik met m’n ogen nog half dicht naar de badkamer. Totdat ik ineens iemand – veel te vrolijk ook - hoorde zeggen: goedemorgen! Stond mijn collega daar. Om half acht ’s ochtends. In de overweging om óf heel hard terug te rennen naar mijn kamer óf te pretenderen alsof er niks aan de hand was, koos ik voor dat laatste. Wakker was ik in ieder geval. Klaarwakker.

Laatst merkte een vriend van mij op dat ik altijd van die onnozele dingen heb. “Je bent niet onnozel, maar je hebt wel altijd van die lompe acties ofzo”. Precies ja. Ik vind jou ook erg aardig. Toch kan ik hem na dit weekend eigenlijk ook geen ongelijk meer geven.