Doelbewust of ongemerkt stel je vaak bepaalde verwachtingen. Tenminste ik wel. Je hebt bepaalde doelen in je hoofd die je wilt bereiken. Dat kan op allerlei vlakken. Qua carrière, op het gebied van hobby’s of toch eindelijk eens dat streefgewicht op de weegschaal zien. Wat betreft dat laatste: dat is heel lang geleden. En nee, ook de Engelse weegschaal laat dat niet zien. Ik heb het natuurlijk wel even geprobeerd.
Zo nu en dan heb ik wel echt het gevoel dat ik het hier aardig onder controle heb. Ik heb het enorm naar m’n zin, verblijf bij leuke mensen en ook het Engels gaat steeds beter. Afgezien van het feit dan dat ik van de week nog per ongeluk aan iemand vroeg of ik met haar mee mocht naar het toilet. “The loo” is blijkbaar niét de plaatselijke kledingwinkel. Tja, je kan ook niet alles al weten. Gelukkig sprak haar gezicht boekdelen. Net zoals het gedeelde vraagteken op de gezichten toen ik tijdens een kaartspel de eer had de vragen van het thema “lost in translation” voor te lezen en deze vragen niet geheel aan bleken te komen. Eén van de jongens merkte fijnzinnig op dat het zo wel heel letterlijk lost in translation was. Juist ja. Dat maakte het er daarna echt een stuk beter op.
In verhalen hoor je altijd dat familie superblij is als een familielid weer thuiskomt. Het doet ze dan ontzettend goed om diegene weer te zien. Zo’n soort weerzien had ik ook in gedachten. Iets minder dramatisch natuurlijk, maar toch wel behoorlijk verwelkomend in ieder geval. Ook al zijn er nog maar twee weken voorbij. Gewoon een voorzichtig traantje in de ooghoek van mijn vader, een stevige knuffel van mijn moeder, ik zag het al helemaal voor me. Gewoon lekker dramatisch toch wel. Eén les die ik in ieder geval mee kan nemen van het afgelopen weekend is dat ik mijn verwachtingen beter maar een beetje bij kan stellen.
Na een eerste week waarbij ik proestend en met tranen in mijn ogen een ietwat pittige curry heb gegeten (tja, wat wil je als je normaal gesproken alleen maar Hollandse pot eet); we in het weekend bij een restaurant aankwamen, waar ik wel een afspraak met hen had, maar zij niet met mij; ik in het tentje daarnaast een spontane, ongevraagde Engelse kus op de wang kreeg; in de bus blijkbaar geen kaartje kon kopen, maar met een rood hoofd uiteindelijk toch door mocht lopen en bij een fancy event spontaan het mannentoilet in liep in plaats van het vrouwentoilet, kan ik wel zeggen dat ik in ieder geval dicht bij mezelf ben gebleven.
Vanochtend om half vier ging de eerste wekker. Ondanks dat ik er met de eerste wekker zeker nog niet uit was, is het een feit dat mijn moeder, Rhodé en ik om vijf over vier fris en fruitig in de auto zaten naar Schiphol. Tot zover verliep het nog allemaal volgens plan. Wel had mijn moeder al twee keer voorzichtig de opmerking gemaakt dat mijn koffer wel erg zwaar leek. Ik had de koffer niet gewogen, maar dacht dat het wel goed zou komen. En dat heb ik geweten.
Met drie vriendinnen naar het prachtige Santorini: wat wil je nog meer? Meer toegestane handbagage wat ons betreft. Bij vriendin 1 wilde namelijk het hengsel de koffer niet meer uit doordat deze wellicht iets te volgepropt zat, bij vriendin 2 paste het er allemaal wel in, maar werkte de weegschaal tegen en in mijn geval bleek de tactiek: oprollen, proppen en aanduwen als enige te werken. En dan hebben we het nog niet eens over de belangrijke struggles wie er een krultang meeneemt, welke schoenen het fanciest zijn en hoeveel soorten badkleding iedereen inpakt. Oftewel: bloed, zweet en tranen zo’n vakantie.
Afgelopen week ben ik een weekje mee wezen varen met mijn ouders. En dat was heerlijk. Van waterskiën tot shinen in de sluizen tot een compleet vastgedraaide schroef. Jammer dat het alweer voorbij is, maar gelukkig heb ik nog een tastbare herinnering die ik voorlopig niet kwijt raak. Een waar pronkstuk en een mooie kleurwisseling zo tussen bruine, witte en rode (vooral bruine natuurlijk) delen van mijn lichaam. Een niet te missen: blauwe plek. Goed zichtbaar en van mega formaat. Top. Ik zal nog eens in een band achter de boot gaan hangen met een zusje die bovenop mij jumpt in plaats van op het water.
In mijn omgeving lijken mensen regelmatig gelukjes te hebben met tweedehands aankopen. Of ze vertellen maar het halve verhaal. Dat kan natuurlijk ook. Feit is in ieder geval dat ik nog goede wandelschoenen voor de vakantie nodig had voor een leuk prijsje. Ik dacht ze eerst voor mijn verjaardag te vragen, maar toen kwam mijn moeder ineens thuis met “nieuwe” wandelschoenen uit de kringloop. De meningen waren verdeeld. Annemien vond ze een poepkleur hebben, Rhodé vond het niet veel goeds doen voor de optische dikte van mijn benen en mijn vader vond het net iets voor mij. En nee, dat is geen compliment. Gelukkig heb ik wel altijd de support van mijn moeder, die erg enthousiast was over haar aankoop. Ik vond ze ook top. Vond.
Terwijl ik deze blog schrijf zit ik met de voetjes omhoog en een handdoek in het haar op ons 3-bij-1-meter balkonnetje en kijk ik uit over de drukke straat waar ons hotel aan ligt. Een heerlijk gezicht: van lokale restaurantjes waarbij obers iedereen naar binnen proberen te trekken tot tuktuks die rokend wachten op een klant tot zo’n 40 stroomdraden die naast, op en onder elkaar hangen. Van toeristenbalies die zelfs rond deze tijd (22:00) nog hun tours proberen aan te smeren tot toeristen die uitgeteld een beetje bij proberen te komen van de warmte. Terwijl ik zit te genieten van het uitzicht, ben ik wel enorm aan het pielen met deze blog. Normaal gesproken typ ik dit altijd even op de laptop, maar die vonden we te zwaar voor onze backpacks.
Hoe was het kamp? Vroeg een vriendin vanavond aan mij terwijl we al zo’n halfuur op de serveerster wachtten. Opnieuw bevond ik me in een soort zee van duizend en één gedachtes om uiteindelijk maar de volgende woorden te zeggen: ja, was echt zó tof. Zoals al zo vaak dit weekend. Het fenomeen kamp leiden is niet in een paar woorden uit te leggen. Het is gewoon iets wat je mee moet maken. En geloof me: je maakt van alles mee.
Zaterdagochtend was echt een prima ochtend. Na eerst een eitje gebakken te hebben, ging ik even een kijkje nemen bij onze nieuwste gezinsuitbreiding: kippen. Het was vrij duidelijk dat de liefde niet geheel wederzijds was, gezien ze gelijk naar de andere kant van het hok liepen. Ik zal nog eens in m’n pyjama door het natte gras lopen om ze wat water te brengen. Man man.
Na de zomer hoop ik voor een aantal maanden naar Londen te gaan. Eigenlijk durf ik dit nog niet echt zo te zeggen, omdat het niet de eerste keer zou zijn dat het misgaat. Maar goed hé, wie niet waagt, wie niet wint. Of zoiets. Afgelopen vrijdag was het in ieder geval zover: ik zou kennis gaan maken met het bedrijf en het gastgezin. De reis ging zoals altijd geheel vlekkeloos.