Blog #49: Caley & Alice
Vanmiddag vroeg iemand aan mij of ik mijn “pleegbroers” Caley en Alice zal gaan missen als ik weer terug naar Nederland ga. Dit was nadat beide heren hadden bedacht dat ze misschien wel het dak van de auto naar beneden konden doen terwijl ik achterin zat. Voor de zoveelste keer. Terwijl het gemiddeld 7-10 graden is. En dan te bedenken dat in de kou zitten nog niet eens het ergst is. De momenten dat je in hartje winter met een volledig open dak voor een zebrapad staat te wachten of stilstaat naast een bushalte en door de wachtende, bibberende mensen aangekeken wordt alsof je niet helemaal lekker bent, zijn erger. Zeker als je dan met een soort verontschuldigend lachje die blikken beantwoord. Zo van: “het valt echt wel mee”, wat dan vervolgens weer geheel ontkracht wordt door het veel te snelle optrekken van de auto. Tja, ik heb echt m’n best gedaan.