Terwijl ik deze blog schrijf zit ik met de voetjes omhoog en een handdoek in het haar op ons 3-bij-1-meter balkonnetje en kijk ik uit over de drukke straat waar ons hotel aan ligt. Een heerlijk gezicht: van lokale restaurantjes waarbij obers iedereen naar binnen proberen te trekken tot tuktuks die rokend wachten op een klant tot zo’n 40 stroomdraden die naast, op en onder elkaar hangen. Van toeristenbalies die zelfs rond deze tijd (22:00) nog hun tours proberen aan te smeren tot toeristen die uitgeteld een beetje bij proberen te komen van de warmte. Terwijl ik zit te genieten van het uitzicht, ben ik wel enorm aan het pielen met deze blog. Normaal gesproken typ ik dit altijd even op de laptop, maar die vonden we te zwaar voor onze backpacks.

Hoe was het kamp? Vroeg een vriendin vanavond aan mij terwijl we al zo’n halfuur op de serveerster wachtten. Opnieuw bevond ik me in een soort zee van duizend en één gedachtes om uiteindelijk maar de volgende woorden te zeggen: ja, was echt zó tof. Zoals al zo vaak dit weekend. Het fenomeen kamp leiden is niet in een paar woorden uit te leggen. Het is gewoon iets wat je mee moet maken. En geloof me: je maakt van alles mee.

Zaterdagochtend was echt een prima ochtend. Na eerst een eitje gebakken te hebben, ging ik even een kijkje nemen bij onze nieuwste gezinsuitbreiding: kippen. Het was vrij duidelijk dat de liefde niet geheel wederzijds was, gezien ze gelijk naar de andere kant van het hok liepen. Ik zal nog eens in m’n pyjama door het natte gras lopen om ze wat water te brengen. Man man. 

Na de zomer hoop ik voor een aantal maanden naar Londen te gaan. Eigenlijk durf ik dit nog niet echt zo te zeggen, omdat het niet de eerste keer zou zijn dat het misgaat. Maar goed hé, wie niet waagt, wie niet wint. Of zoiets. Afgelopen vrijdag was het in ieder geval zover: ik zou kennis gaan maken met het bedrijf en het gastgezin. De reis ging zoals altijd geheel vlekkeloos.

Bij dit heerlijke weer hoort gewoon een barbecue. En het liefst elke dag. Vorig jaar hebben we met vrienden flink wat zomeravondjes gevuld op die manier. Een strand, een volleybal en een wegwerpbarbecue van de Albert Heijn, wat wil je nog meer? Precies, dat dachten Ammy en ik ook afgelopen zaterdag. Het weer smeekte om een barbecue, dus zo bedacht, zo gedaan. Tenminste, zo bedacht dan.

Lenigheid is nooit echt mijn sterkste kant geweest. Vroeger zei de leraar bij schoolturnen al dat ik net een zak patat was als ik de handstand deed (daar heb ik overigens nog steeds een trauma van) en het is er door de jaren heen ook niet bepaald beter op geworden, kan ik je vertellen. Maar goed: afgelopen dinsdag kreeg ik een herkansing. We gingen namelijk als eindactiviteit van studentenvereniging eerst naar het klimbos en daarna lekker barbecueën bij de Kralingse Plas. Vooral dat laatste sprak me aan.

Kiezen is niet zo mijn ding. Ik neig dan ook altijd naar de verkeerde keuze. Dat begint ’s ochtends al bij het ontbijt. Een overgebleven koek wint negen van de tien keer de strijd van een schaaltje yoghurt met fruit. Of ik moet echt net weer aan de lijn zijn gegaan. Dan wint de yoghurt in de ochtend en gaat de koek mee in de tas. Dat is eigenlijk hoe ik tegenwoordig al mijn keuzes maak. Ik doe het gewoon allebei en als het even kan ook alles tegelijkertijd. En dat werkt bijzonder soepel.

Van het weekend logeerde ik bij een vriendin in de Betuwe. In hetzelfde weekend stortte ook de complete waslijn in. Eén plus één is in dit geval geen twee. Ik was het niet. Het opmerkelijke was alleen dat op de een of andere manier niemand het gedaan had. De waslijn lag ineens beneden aan de trap, maar het hele gezin was zich van geen kwaad bewust. Hoe herkenbaar. Als mijn vader vraagt wie nu weer het licht aan heeft laten staan, het huis niet op slot heeft gedaan of als mijn moeder vraagt waar de zoveelste zak chips gebleven is, weet ook niemand het. Tenminste: in dat laatste geval is het dan weer niet zo heel ingewikkeld. Meestal hoef je daarvoor alleen even onder het bed van een zeker zusje bij ons in huis te kijken.

Het coachen van studenten gaat niet in de koude kleren zitten. Letterlijk niet. Dampende lokalen worden alleen nog maar warmer op het moment dat studenten binnenkomen en hardop zeggen dat het zo enorm stinkt in het lokaal. Oost-Indisch doof en met een uitgestreken gezicht heet je ze dan hartelijk welkom. Om jezelf er vervolgens – met een snelle check - voor de vijfde keer van te verzekeren dat jij écht niet degene bent die dat luchtje veroorzaakt.

Op de een of andere manier vragen mijn zussen bijna nooit of ik op hun kinderen kan passen. En dat is vrij opvallend, gezien het feit dat mijn zusje wel regelmatig oppast. Waarschijnlijk hebben zij net zoveel vertrouwen in mij als ik in mezelf, wat mijn vertrouwen dus weer verder naar beneden haalt, als dat logisch klinkt. Hoe dan ook, woensdagavond was het zover: ik zou even op de twee kinderen van mijn oudste zus passen: Leah (4) en Thijs (2). En dat ondanks dat Leah een uitgesproken voorkeur had voor “tante Dé of tante Fem”. Ik heb me zelden zo welkom gevoeld.

Een gala ziet er altijd heel fancy uit. Prachtige jurken, mooie pakken, torenhoge pumps en bijpassende tasjes maken het perfecte plaatje. Tenminste: de perfecte foto. Vaak is het verhaal achter de foto iets minder gestileerd. Ietsjes maar.