Afgelopen weekend heb ik een “versierles” gehad. Van een dertienjarige. Tijdens het voetballen. Over het algemeen voetbal ik niet op de zaterdagavond – anders eigenlijk ook niet – maar deze zaterdag was anders. Ik stond namelijk met mijn goede gedrag tussen dertig kinderen. In een veld waarvan mijn hooikoorts nog even kwadrateerde en het aantal niesen per minuut exponentieel toenam. Een invalbeurtje voor mijn oudste zus, die ik niet zomaar zal vergeten.
Blog 20 alweer. Toch wel een mijlpaal. Alhoewel: eigenlijk net zo’n mijlpaal als twee weken verkering. Je bent er blij mee, het voelt alsof het al veel langer is, maar eigenlijk is het net niets. Zoiets dus. Toch doet deze historische blog mij terugdenken aan mijn eerste blog ooit voor Puntuit. Ongeveer een jaar geleden. Die blog ging over een heftige confrontatie met mezelf. Beter gezegd: met een deel van mezelf. Namelijk het “vrolijk meehobbelende laagje onder mijn kin” aka de onderkin.
De mensen die mij goed kennen weten dat mijn mobiel vrijwel altijd leeg is. Het oude bakbeestje heeft namelijk na jaren trouwe dienst meerdere kuren opgelopen. Naast de continu lege batterij, doet de speaker het bijvoorbeeld niet meer als ik facetime, klinkt het voor de degene aan de andere kant van de lijn alsof ik altijd in een tunnel loop en moet ik gemiddeld drie foto’s verwijderen om een nieuwe foto te maken. Daar kan ik nog wel mee leven, ware het niet dat deze mankementen steeds gênantere situaties opleveren.
Het staat al jaren aan de top van mijn wensenlijstje: bruine benen in de zomer. En daar moet ik flink wat moeite voor doen. Waar de rest van ons gezin zo bruin is, is dat mij helaas niet gegund. In plaats daarvan heb ik de hele zomer door een verbrande neus en verviervoudigen mijn sproeten zich. Woest aantrekkelijk. En of dat nog niet het ergste is: m’n benen zijn aan het einde van de zomer nog steeds wit. “Melkflessen” zoals ze ook wel liefdevol door mijn familie worden genoemd. Oftewel: niet helemaal wat je in gedachten hebt als je aan je leuke zomerse jurkjes denkt.
Zaterdagochtend kreeg ik de schrik van mijn leven. Nadat ik mijn bed uitgerold was, liep ik met m’n ogen nog half dicht naar de badkamer. Totdat ik ineens iemand – veel te vrolijk ook - hoorde zeggen: goedemorgen! Stond mijn collega daar. Om half acht ’s ochtends. In de overweging om óf heel hard terug te rennen naar mijn kamer óf te pretenderen alsof er niks aan de hand was, koos ik voor dat laatste. Wakker was ik in ieder geval. Klaarwakker.
Laatst merkte een vriend van mij op dat ik altijd van die onnozele dingen heb. “Je bent niet onnozel, maar je hebt wel altijd van die lompe acties ofzo”. Precies ja. Ik vind jou ook erg aardig. Toch kan ik hem na dit weekend eigenlijk ook geen ongelijk meer geven.
In de stortende regen lieten m'n zusje en ik Barendrecht achter ons om het mooie – en al even regenachtige – Friesland een paar dagen te gaan verkennen. Gezien de spullen absoluut niet in twee handbagage koffers pasten, besloot Rhodé ook een grote koffer mee te nemen. En dat hebben we geweten.
Onze 72-jarige, hoogblonde ex-buurvrouw. Een figuur op zich en een niet te missen deel van onze jeugd. Ze was onze Sinterklaas, oma en vriendin in één. En nog steeds. Het is deze vrouw die mij op veertienjarige leeftijd erop attendeerde dat ik eens mijn wenkbrauwen zou moeten epileren en die twee jaar geleden nog een rondje mee ging rijden achterop mijn scooter. Ook had ze er geen enkel probleem mee om aan mijn toenmalige vriend te vragen of hij misschien nog een leuke vader had. Ze vond dat ‘ie zo’n leuk koppie had. Afgelopen woensdag was het ook weer meerdere keren raak.
Dé plek waar je aan jezelf gaat twijfelen. Of ik nu om 9 uur, 2 uur of 5 uur de lift instap, de spiegel recht tegenover reflecteert altijd een teleurstellend beeld. Als ik dacht dat mijn haar er best mee door kon, dan ontkent de spiegel dat stellig. Als ik dacht dat ik een goede panty had aangetrokken, dan laat de spiegel ineens toch een ladder zien. Aangezien ik dit soort realiteiten liever vermijd, probeer ik de spiegel dan maar te ontwijken. Helaas is de spiegel niet het enige ongemakkelijke in de lift.
Persoonlijk vind ik het echt heerlijk om mensen te kijken. Ongegeneerd –maar natuurlijk niet al te opzichtig- op een terrasje eens observeren wie er voorbij loopt of om je heen zit. Ook de trein en de collegezaal lenen zich hier uitstekend voor. Met name die laatste om negen uur ’s ochtends is favoriet. Het checken van kleding, tassen of het kapsel van de prof is een hele bezigheid op zich, geloof me. Toch vraag ik me vaak af wat de mensen om me heen nu echt bezighoudt.
Het leek zo’n rustige zaterdagochtend. Ik begon lekker met een rondje lopen langs de Oude Maas. Verwaaid en al liep ik om kwart over negen de garage binnen om vervolgens een klein meisje met een grote pruillip te zien staan. Nichtje Livia (3 jaar). Gelukkig had madame er wel oren naar om met mij mee naar boven te gaan. Gedaan was het met de rust. Geniet van de conversatie op de vroege zaterdagochtend.
Oftewel: uitstelgedrag tot de max, maar nog net binnen de lijntjes. Zoiets als om maandagochtend 04:00 een deadline hebben en het om 03:00 inleveren. Het moment van inleveren brengt dan een gevoel naar boven dat zich bijna niet laat beschrijven. De ochtend erna evenmin.