Het leek zo’n rustige zaterdagochtend. Ik begon lekker met een rondje lopen langs de Oude Maas. Verwaaid en al liep ik om kwart over negen de garage binnen om vervolgens een klein meisje met een grote pruillip te zien staan. Nichtje Livia (3 jaar). Gelukkig had madame er wel oren naar om met mij mee naar boven te gaan. Gedaan was het met de rust. Geniet van de conversatie op de vroege zaterdagochtend.
Oftewel: uitstelgedrag tot de max, maar nog net binnen de lijntjes. Zoiets als om maandagochtend 04:00 een deadline hebben en het om 03:00 inleveren. Het moment van inleveren brengt dan een gevoel naar boven dat zich bijna niet laat beschrijven. De ochtend erna evenmin.
“Ik kijk vanavond wel een filmpje hoe het moet en we proberen het morgen na te doen”. Dat berichtje kreeg ik vrijdagavond van mijn vriendin toen we erachter kwamen dat alle lessen in Snowworld al volgeboekt waren. Gelukkig hoefden we het niet alleen met het filmpje te doen, want papslief heeft het op het vloerkleed ook uitgebreid voorgedaan. Top voorbereiding dus. Dat kon niet anders dan een succes worden.
Situatie A: Je bent echt tevreden over de tact waarmee je iets verwoord hebt. Situatie B: Je zakt liever door de grond, dan dat je de woorden die je zojuist gezegd hebt, herhaalt. Situatie C: Het leven van Laura. Ook wel de combinatie van situatie A en B: denken dat je subtiel bent, terwijl “door de grond zakken” op dat moment beter op zijn plaats zou zijn.
Eens in de zoveel tijd krijg ik een soort bevlieging dat ik denk: ik móet echt gaan sparen. 'Dat is verstandig en met zicht op de toekomst..', je kent het wel. Meestal is dit nadat vriendinnen benoemen wat zij ongeveer per maand sparen of nadat mijn ouders zich afvragen of ik echt alweer uiteten ga. Maar ik heb dus een theorie ontwikkeld.
Vorig weekend in Brugge was het al niet best – van verkeerde afslagen tot midden in de stad draaien – maar afgelopen zaterdag is nu al het dieptepunt van 2019. Vol goede moed ging ik mijn Amsterdamse vriendin voor het eerst in haar leven Rotterdam laten zien. Het was een ervaring die ze niet snel zal vergeten. Ik ook niet, trouwens.
Op m’n gemakje lig ik afgelopen weekend op een soort verhoging voor de kachel bij mijn opa en oma in Putten. Met op nog geen 30 centimeter afstand van Brenda. Ook wel mijn ‘grote vriend’ zoals mijn oma het met een knipoog zou zeggen. Niet dus. Maar goed, ik houd het aardig uit.
Papslief herinnert me er nog graag aan. Tranen met tuiten huilde ik na de afscheidsavond van groep acht. Na een hele avond al dapper de brok in m’n keel weggeslikt te hebben, zat ik toch als een ware dramaqueen sniffend op de fiets. In de tussentijd is er veel veranderd – ik fiets bijvoorbeeld nooit meer - maar sommige dingen veranderen nooit. Man, wat heb ik een hekel aan afscheid nemen. En zo ook bij de bank afgelopen vrijdag.
Het begint al met een panty vinden. Na een zoektocht door alle kasten van de vrouwen hier in huis – 5 in totaal – lukt dat meestal nog net. Tenzij de deken ineens gaat bewegen en er ergens een stem vandaan komt dat ik nou eens een keer van haar panties af moet blijven. Dan wordt het gevaarlijk, geloof me.
Tijdens een team meeting aan aantal weken geleden dropte mijn leiddinggevende dat we binnenkort een “heidedag” zouden hebben.
Terwijl ik dit typ bevind ik me in de Intercity Direct van Schiphol Airport naar Rotterdam Centraal.
Nadat het al een tijdje borrelt, is het nu toch echt het moment..